Lieve zus,
De laatste keer dat jij mij schreef deed je nogal boos tegen mij. Je
schreef dat ik een dikke laag boter op mijn hoofd heb. Dat heb ik
opgevat als een beschuldiging en daar ben ik niet blij mee. Dat jij
je krachten liever aan de zwakken geeft, betekent toch niet dat ik
mijn krachten niet mag delen met de sterken. Wíj zijn de motor van
de samenleving, vergeet dat niet mijn lieve zus. Wij verdienen de
centen die jij weer mag besteden aan wat jij de ‘zwakken’ en de
‘kansarmen’ noemt. Vergeet niet dat ik uit hetzelfde nest kom als
jij. Wij waren toch ook kansarm? Nou ik heb mijn kansen gezien én
gepakt. Dat jij andere keuzes maakt is jouw zaak, dat respecteer ik.
Heb ik jou ooit verweten dat je van de bijstand leeft? Nou dan!
En denk niet dat het
voor mij een zorgeloos bestaan is. Ik moet dringend op zoek naar
ander, beter betaald werk, want met de plannen van het nieuwe kabinet
komt het niet goed voor mij. Daar verdien ik te weinig voor. Karel
van Ligchtenvoort heeft het me heel precies voorgerekend. Ik heb de
precieze cijfers momenteel niet paraat, gisteravond nogal copieus
gedineerd met Karel en een heel hoge Piet van KLMB Simplex. Karel
heeft plannen met mij. Grootse plannen. Ik kan je niet precies
vertellen wat ik ga doen, want het is allemaal heel delicaat en er
staan enorme belangen op het spel. Het gaat in ieder geval om de bouw
van een aantal grote nieuwe ziekenhuizen. Dat is echt de toekomst van
de zorg hoor. Niet veel ziekenhuizen, maar wel heel erg goede, waar
ze bij wijze van spreken een lijk nog weer aan het lopen kunnen
krijgen.
KLMB doet veel
adviseringswerk op dit terrein en omdat ik nogal wat contacten in de
bouwwereld heb willen ze mij inhuren voor de details. De pikante
details zullen we maar zeggen. Het mes snijdt dan voor mij aan twee
kanten. Wie twee meesters dient, kan meer dan twee inkomens vergaren
zeg ik altijd en dat blijkt nu echt waar te zijn.
Lieve zus, laat mij het
tot besluit nog eens proberen. Het doet mijn arme hart zeer als ik
zie voor wat voor kommervolle leefomstandigheden jij kiest. En dat is
helemaal niet nodig. Ik kan je zo aan een goed betaald baantje
helpen, waar je helemaal niet veel hoeft te doen voor een mooi
salaris. Leg je koppigheid nou eens opzij, het is alleen maar crisis
voor wie niet aan de crisis wil ontsnappen. Geloof mij nou eens.
Neem het in ieder geval
in overweging, alsjeblieft.
Je toegenegen broer,
Johan
Broertje,
Ik ben soms een beetje
boos op je maar dat betekent nog niet dat je niet voor eeuwig en
altijd mijn broer bent. Zo eentje waarvan je als zus denkt: die moet
ik redden.
Maar goed, dat kan ik
natuurlijk niet. Jouw leven is jouw keuze. Vermoedelijk niet helemaal
jouw keuze maar toch grotendeels wel.
Mijn leven is
daarentegen niet helemaal mijn keuze. Tenzij je ziekzijn natuurlijk
wilt bestempelen als een keuze. Ik zit namelijk niet voor de
gezelligheid thuis maar ik ben al meer dan 10 jaar ziek, je zou het
bijna vergeten en volgens mij ben jij het ook helemaal vergeten, of
niet dan?
Ik zou graag willen
werken maar het is inmiddels al -tig keer aangetoond dat ik daarvoor
te ziek ben. Naar de buitenwereld toe lijk ik gezond maar de dokter
weet helaas wel beter en ikzelf moet me er bij neerleggen ook al is
dat best moeilijk.
Maar nu jouw baantje.
Mag ik nee zeggen? Ik krijg er geen goed gevoel over. Van een baantje
dat je toegeschoven wordt omdat je vriendje of vriendinnetje van een
of andere pief bent, krijg ik het niet zo warm. Ik wil mezelf en
anderen om me heen altijd recht in de ogen blijven kijken.
Dat is ook een keuze.
Mijn keuze.
En daar heb je het mee
te doen.
Ik vind die eerste
opmerking in je brief trouwens wel heel erg ongenuanceerd.... pffff
….. Hoe kom je erop! “Dat jij je krachten liever aan de zwakken
geeft, betekent toch niet dat ik mijn krachten niet mag delen met de
sterken”.
Natuurlijk mag jij je
krachten delen met de sterken. Dat doe zelfs ik af en toe ; )
En ik weet best wel dat
de sterken ook niet altijd even sterk zijn (je ophangen in een
trapgat is in een miljoenenwijk even ingrijpend als je ophangen in
een huurhuis).
Maar ook al ben je
sterk, toch moet er iets meer zijn in je leven dan eten met the old
boys, grote auto's verre reizen en veel centjes verdienen. Ik bedoel
dus dat ook dat op een gegeven moment gaat vervelen, of niet dan?
En wat houdt je dan nog
gaande?
Of stop je direct met
werken en koop je dan een camping in Frankrijk of zo?
Ik snap niet wat ervoor
zorgt dat jij je geestelijke hoofd nog boven water houdt, echt....
wil je me dat
uitleggen?
PiekerMargien
Ach mijn lieve
Piekertje,
Waarom zou er iets meer
moeten zijn in het leven dan veel centjes verdienen? Hoe meer hoe
beter. Luister hoeveel mensen zich zorgen maken over de toekomst.
Kan ik mijn huis nog
wel betalen?
Heb ik straks nog wel
een inkomen?
En als ze kinderen
hebben: Kunnen mijn kinderen nog wel studeren?
Dat zijn vragen die ik
mij niet hoef te stellen.
Dat zijn vragen die ik
mij helemaal niet eens wil stellen.
En dat kan ik mij
permitteren als ik maar genoeg centjes verdien.
En als ík het niet
doe, dan doet iemand anders het wel.
Zo gaat dat nou eenmaal. Dat zijn de wetten van de markt. En van de
natuur trouwens. De ‘struggle for life’ en de ‘survival of the
fittest’.
De mensheid is daar erg
ver bij vandaan geraakt. En helaas, daar is de mensheid niet echt
beter van geworden, of vind jij van wel?
Jouw ziekte, waar ik je
niet aan wilde herinneren, doet mij meer pijn dan jij zult willen
geloven, maar wat mij nog het meeste pijn doet is dat je mij niet
toestaat je te helpen. Ik betaal elke specialist die jij maar wilt.
Jij denkt dat jouw arts het beste met jou voor heeft, maar daar
geloof ik niet zo veel van. Een ziekenhuis moet winst maken en aan
jou valt geen winst te behalen. Niet zo lang de rekening wordt
betaald door jouw verzekeraar. Maar moet jij eens opletten… als ik
mijn chequeboek trek, wat er dan ineens voor jou mogelijk is.
Misschien niet hier in
het nog steeds calvinistische Nederland, maar ik neem je zo mee naar
Amerika en dan zullen we nog wel eens zien of jij niet meer te helpen
bent.
Ziek zijn is geen keus,
dat ben ik met je eens. Maar alle hulp inroepen die ik voor je kan
betalen wel. Denk daar nou eens over na. En maak je over de
geestelijke hoofd van mij maar geen zorgen. Ik heb maar één hoofd
en daar heb ik genoeg aan.
Je bezorgde broer
Johan
Johan,
Vergeef me dat ik hier
op doorga.
Maak je geen zorgen
over mij. Ik ben allang ziek, heb alles geprobeerd, heb er veel
verdriet om gehad, maar ik weet nu zeker dat ik niet meer beter
wordt.
Dat is niet erg. Dat is
zo. De wereld is nou eenmaal niet altijd even maakbaar of perfect.
Ik kan inmiddels prima
leven met mijn, in de ogen van velen, imperfecte leven. Ik maak het
beste van een slechte situatie en dat is zo goed als het nu voor mij
kan zijn.
Maar als ik opmerkingen
lees als deze dan komen er bij mij wel vragen op: “En als ík het
niet doe, dan doet iemand anders het wel. Zo gaat dat nou eenmaal.
Dat zijn de wetten van de markt. En van de natuur trouwens. De
‘struggle for life’ en de ‘survival of the fittest”.
Ik vraag me dan af: Wie
zegt zoiets eigenlijk? De Johan die ik van vroeger ken? Die zoveel
lol had in het onderzoeken van van alles? Die zo graag met allerlei
soorten mensen omging, van links tot rechts en van creatief tot
wiskundige? Heb je het niveau van je idealen zover naar beneden laten
brengen dat je alleen nog maar geeft om centjes verdienen, je mooie
huis, je mooie auto, je perfecte vrouw.
Ben je niet gewoon aan
het overleven in plaats van te leven?
Doe je niet alleen maar
in je old boys network wat van je wordt verwacht?
Waar is waarheid en
eerlijkheid in jouw verhaal gebleven?
Ben je niet alleen maar
bezig met het verkopen van concepten en ideeën, ondernemingsplannen
die geen enkel werkelijk nut hebben en geen enkele wezenlijke waarde?
Wat ter wereld wil je
toch bereiken met die hele ziekenhuiszooi en, belangrijker nog: voor
wie wil je dat bereiken?
En ook: over wiens lijk
wil je gaan......
En, is dat goed?
Mag je over lijken
gaan?
Geloof me, als ik niet
veel om je gaf, zou ik je deze vragen nooit stellen...., okay?
Broertje?
LaZuster
Lieve zus,
Je vragen doen me pijn.
Ik ben niet veranderd. Misschien wil je dat niet zien, kun je dat
niet zien, maar wàt ik ook vertel over wat ik doe, je keurt het af.
Vergeef me daarom, dat ik je vragen niet ga beantwoorden. Ik ga je
niet uitleggen dat geld dan wel niet gelukkig maakt (zeker niet als
je zus je er op aankijkt), maar dat een leven mèt geld een stuk
gemakkelijker is dan een leven zonder geld. En het geld dat ik
verdien is geen misdadig geld, Margien. En ook niet zwart. Margien,
mag dat dan niet van jou?
Je vragen brengen me in
verwarring… ik weet niet goed wat ik er op moet antwoorden… je
gelooft me toch niet.
Het spijt me, maar ik
heb even geen woorden meer.
Dat heb je dan wel
bereikt.
J.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten