Stel je hebt een zoon. Niet echt een
studeerder maar een jongen die graag met de handen werkt. Een
bouwvakker zoals een bouwvakker hoort te zijn.
Op zijn 16e al begonnen te werken bij
de baas, naar volle tevredenheid, dat wel.
Maar nu.
Crisis alom.
Ook bij de baas.
De zoon wordt ontslagen en hij heeft
net zoveel kans op een nieuwe baan als alle anderen: weinig.
Eerst volgt de WW en dan?
Gezien het feit dat zoonlief op 23
jarige leeftijd nog steeds thuis woont, komt er dan niets.
Niet een beetje niets, nee, helemaal
niets.
Dat betekent dus dat de ouders
opdraaien voor de vaste lasten van hun zoon: zijn ziektekosten, zijn
verzekeringen, zijn auto, zijn telefoonabonnement en natuurlijk ook
zijn kleding en eten. Een kostenpost van iets tussen de 300-400 euro.
Per maand he.
En dat in een periode dat uitzicht op
werk erg klein is.
Kortom: een beroerde situatie, zowel
voor de zoon die opeens zijn financiële zelfstandigheid volledig
kwijt is en als een baby de hand weer mag ophouden bij pa en ma, als
voor de ouders. Hebben zij toch al een laag inkomen dan moeten zij namelijk maar zien hoe ze deze financiële
klapper gaan overleven.
De kans is groot dat hen dat op termijn
niet gaat lukken.
Al helemaal niet als de werkloosheid
van de zoon een langere tijd gaat duren.
Op een gegeven moment is dan alle maar
dan ook alle vet van de botten.
Gevolg: betalingsachterstanden en de
grootst mogelijke ellende.
Ellende die niet alleen dit gezin veel
gaat kosten maar wellicht ook de samenleving.
Hoeveel kost een faillissement? Een
huisuitzetting? Een schuldsaneringstraject?
Het kost de samenleving handen vol
geld.
Is het niet beter om een thuiswonende
jongere die al een tijdlang financieel zelfstandig is geweest iets
van een basisinkomen te geven van een euro of 400? Hiermee kunnen we
en voorkomen dat gezinnen volledig in de vernieling worden geholpen
en voorkomen dat het ego van de jongere ernstig aangetast wordt
doordat hij zijn zelfstandigheid volledig is kwijtgeraakt.
Raar dat daar indertijd niemand op is
gekomen.
