Schoolreisjeswaanzin

Schoolreisjeswaanzin

Prachtig is dat, van die uitwisselingsprogramma's voor de Europese middelbare scholieren.

En vreselijk nuttig ook.

Alleen is het de vraag voor wie het nuttig is en wat er concreet gedaan gaat worden met al die meetbaar bereikte nuttigheid.

En, naast positief nut hebben de reisjes ook een negatief effect. Of, nou ja, negatief effect mogen we natuurlijk niet zeggen. Want we zijn natuurlijk allemaal blij en gelukkig met elkaar als een grote Europese familie.

Maar is dit allemaal wel zo?

Al in de jaren 50 van de vorige eeuw waren er schoolreisjes. Het doel daarvan was vrij helder:

Stadskinderen werden in aanraking gebracht met de natuur en het andere doel was kinderen uit armere gezinnen ook een uitstapje te laten maken naar plekken waar het gezin normaal niet genoeg geld voor had.

Inmiddels zijn we een heel eind verder. Stadskinderen weten nu helemaal niet meer dat de vla uit de koe komt en met 400.000 kinderen die op moeten groeien in armoede is het hek natuurlijk ook aardig van de dam.

Toch worden de bovenstaande doelen voor schoolreisjes nog maar zelden genoemd.

Nee, het gaat nu allemaal om de gezelligheid, de zogenaamde sociale en emotionele vorming, die kinderen blijkbaar nergens zo goed kunnen opdoen als tijdens een schoolreisje. En daarom mag een reisje nu ook gewoon leuk zijn. Vervolgens breken leerkrachten zich het hoofd om iedere keer weer iets bijzonders te verzinnen. Een dagje hei is tenslotte levensgevaarlijk met al die kronkelende slangen daar. Nee, pretparken en semi-educatieve centra als Nemo zijn nu helemaal hot.

Maar het kan allemaal nog veel hotter. De scholen van het voorgezet onderwijs weten van gekkigheid niet wat ze moeten doen om nieuwe leerlingen binnen te slepen. Rome? Barcelona? Duitsland? Polen? Londen? Het kan allemaal en het is vreselijk nuttig. Vooral omdat we nu lid van 1 groot Europa zijn en niks zo nuttig is als het kennismaken met dat grote Europa.

Dat Europa gewoon om de hoek ligt, wil niemand weten. Maar in Hoogeveen wonen Polen, Bulgaren, Roemenen, Italianen en allerlei andere mensen, met allerhande culturen, die we zelfs nog nooit gesproken hebben. Sterker nog: Polen zijn pas cool wanneer we er op een duurbetaalde schoolreis heen gaan. Italianen zijn pas boeiend als we eerst een dag in de bus hebben geboemeld.

Europa gaat het helemaal worden.

En dat niet alleen: de reisjes door Europa zijn onontbeerlijk voor de vorming van de Hoogeveense jongere. In het persbericht over de Drentse docenten die naar Italie vertrekken http://www.regiohoogeveen.nl/news/26010/Drentse-docenten-naar-Italie.html wordt zelfs gesteld dat in de 14 dagen dat de uitgewisselde jongeren met elkaar in aanraking zijn geweest, ze hun zelfvertrouwen en sociale vaardigheden zo hebben ontwikkeld dat ze daar in hun latere loopbaan nog veel aan zullen hebben...... Gelooft u het?

En hoe zit het dan met de kinderen die niet mee gaan?

Zijn en blijven dat zielige stumpers?

Is het verre Europa alleen maar te bereiken voor kinderen van wie de ouders over voldoende geld beschikken? Of sluiten we arme kinderen willens en wetens uit?

Heel mooi allemaal, maar het moet natuurlijk wel allemaal betaald worden. Met name nu de inkomens van ouders met opgroeiende kinderen meer en meer onder druk komen te staan, is het de vraag of het nog verantwoord is een groot gat in het gezinsbudget te slaan voor iets wat ondanks de verplicht te schrijven “reflecties” natuurlijk alleen maar een gezellig uitje is.

Uit een onderzoek van Een Vandaag is gebleken dat maar liefst driekwart van de ouders (78%) druk ervaart om de portemonnee te trekken voor schooluitjes. De vrijwillige financiële bijdrage voor excursies, kampen en reisjes zien zij als een verplichting, omdat hun kind anders niet mee mag.

De helft (46%) van de ondervraagde ouders heeft wel eens tegen hun zin in betaald voor een schooluitje, om te voorkomen dat hun kind buiten de boot viel; één op de acht heeft wel eens geweigerd te betalen. Een kwart (25%) van de ouders uit het onderzoek betaalt dit schooljaar meer dan 200 euro per kind voor door school georganiseerde tripjes.

Afgezien van de leut is het rendement nauwelijks meetbaar. Van degenen die wel eens op zo’n buitenlandtrip gingen vond slechts de helft (52%) dit echt leerzaam; de rest stak er niets of slechts een beetje van op. 

Ondanks het feit dat de werkloosheid in Hoogeveen zo rond de 15% ligt en er zelfs wijken zijn waar maar liefst bijna 20% van de beroepsbevolking onvrijwillig thuis zit, lijkt het alsof de crisis nog steeds maar niet tot de onderwijshoofden wil doordringen. Het onderwijs trekt zich weinig aan van de afgenomen financiële draagkracht van ouders.

Ouders laten ze krom liggen voor de vrijwillige ouderbijdrage.

Het mooie van die bijdrage is echter dat die volgens een code van de Vereniging Openbaar Onderwijs ook echt vrijwillig is en niet tot uitsluiting mag leiden. Kijk, dat schept perspectieven.

Nog interessanter wordt het als we naar de leerplichtwet kijken. Leerplichtwet

Een schoolreisje waarvoor je als ouder financieel moet bijdragen kan nooit verplicht zijn. En zodra een schoolreisje educatief is dan mag de school deelname wel verplichten, maar er geen bijdrage voor vragen! Nu veel scholen zich zo op de borst slaan wegens het educatief gehalte van hun reisjes zouden dus alle uitwisselingen gratis horen te zijn.

Of niet dan?

En, natuurlijk, leuke dingen doen met school moet natuurlijk nooit verboden worden. Daar gaat het niet om. Maar er horen geen kinderen te worden uitgesloten. Het kan dan ook prima op de Dwingelse heide of op de Falieberg of tijdens een barbecue met disco na.