Mijn moeder heeft een
leuke baan. 20 uur in de zorg en daarnaast heeft ze mij en mijn
broer, en mijn vader natuurlijk, om voor te zorgen, zeg maar.
Wij waren waar mijn
moeder voor leefde, het centrum van haar universum, haar prins en
prinsesje.
Ze sleepte mijn broer
en mij van hot naar her. Niets was te gek. Paardrijden, voetbal,
harpspelen, gitaar, jeugdtheater noem maar op. Zelfontplooiing was
het motto. Sporten ging om het meedoen, niet om het winnen want het
moest allemaal leuk zijn en leuk blijven. Vond ik gitaarspelen niet
leuk dan ging ik volleyballen en van volleybal mocht ik naar
streetdance. Alles heb ik geprobeerd maar niks was echt leuk.
Gelukkig had ik thuis mijn iPad, dan had ik tenminste iets.
Ook school was
natuurlijk leuk. Rijtjes sommen maken was niks voor mij,
grammaticaregels uit het hoofd leren ook niet, laat staan dat ik
corvee moest doen op school. Daar heeft mijn moeder even een stevige
stok voor gestoken. Ik ben altijd op school geweest omdat het leuk
was. Niet om rommel van een ander op te ruimen. Niet dat ik daar te
goed voor ben natuurlijk, maar iedereen is verantwoordelijk voor zijn
eigen dingen. Of niet dan?
Ik ben naar het MBO
gegaan naar de dramaopleiding in Groningen omdat dat zo goed aan zou
sluiten bij mijn talenten. Nou, echt niet! Niet dat ik geen goede
actrice ben hoor, maar een middagje drama in het verpleeghuis, dat
ging me echt te ver. Ik kan er helemaal niet tegen. Ik ga ook al
nooit meer naar mijn oma met Parkinson. Ik kan het niet aanzien al
die oude zieke mensen. Ik ga er gewoon van huilen, zo erg vind ik
het. Nee, werken met dit soort groepen is niks voor mij en als ik
voor zo'n opleiding ook nog inlevingsvermogen en een dienstverlenende
houding moet hebben, tja, dan gaat bij mij de knop om.
Gelukkig kon ik nog
naar de opleiding Artiest Music Production. Want ik kan best goed
zingen zegt mijn moeder. Maar ook dit mislukte. Zogenaamd omdat ik
niet genoeg talent zou hebben. Stelletje mongolen daar. Ik zit er
maar mooi mee.
Nu willen ze opeens dat
ik ga werken in de champignons! Kun je je dat voorstellen? 40 hele
uren in de champignons! Er valt geen goed gesprek mee te voeren, met
champignons. En met al die Polen die daar werken ook niet. Mijn hele
creativiteit raakt zo in de versukkeling. Ik ben gewoon woedend.
Al helemaal woedend
ben ik op die mevrouw Bussemaker. Zij doet maar alsof werken het
toppunt van zelfontplooiing is. nou, ho maar! Welkom in de
champignons zou ik zo zeggen. Het woordje zelfontplooiing kunnen ze
hier niet eens spellen.
En denkt die Bussemaker
nou, dat het eten rondbrengen van mijn moeder in de zorg zoveel met
zelfontplooiing te maken heeft? Echt niet!
De enige die zichzelf
bij ons thuis echt heeft kunnen ontplooien is mijn vader. 8 uren per
dag wat sjouwen op de bouwsteiger, happie eten en daarna fijn in de
garage wat sleutelen terwijl mijn moeder zichzelf zit te ontplooien
boven de afwasmachine met haar ongekend organisatorisch talent. Nee,
fijn is dat.
Kijk, werken wil ik
echt wel maar het moet aansluiten bij mijn interesses, het moet een
soort hobby zijn. Die Bussemaker ziet werken als een soort noodzaak,
bijna als een plicht. Ha, ik lach me dood. Ik laat haar maar wat
lullen en ik ga teren op de eerste de beste zak die ik tegenkom.
En mijn eierstokjes?
Nou, die gaan met het grof vuil. Want en zorgen voor mijn
aftakelende ouders en de buurt en ook nog de witte billen van buurman
Kees afvegen is al veel teveel voor mij. Maar kinderen neeeee, Een
vuilniscontainer vol strontluiers naar de weg rijden is niet de
bedoeling van mijn leven.
He, vuilnisman, heeft u
nog een zak voor mij?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten