De toestand van Hoogeveen

Je kunt veel over onze raadsleden zeggen. Het zijn volgens mij stuk voor stuk beste mensen.

Ze hebben het met iedereen goed voor.

Maar wezenlijk had ik liever wat meer economen gezien in de raad in plaats van mensen die maar blijven beweren dat een glas half vol is in plaats van bijna leeg.

Het Hoogeveense glas is bijna leeg.

Hoogeveen heeft een schuld van pakweg 130 miljoen.

Veel geld noem ik dat.

En van de 10 miljoen die de gemeente jaarlijks aan rente en aflossing moet betalen, had de gemeente hele fijne dingen kunnen doen voor de mensen.

En daar gaat het natuurlijk om: om de mensen.

Iedere euro om Hoogeveen met de hoofdletter x op de kaart te zetten, levert voor geen enkele Hoogevener ook maar iets op. Geen Amsterdammer die hier naar de Pulledagen komt.

Hoogeveen dreigt ten onder te gaan aan hoogmoed met de hoofdletter H.

Het is als met het bruggetje wat bij Krakeel over de Hoogeveensche vaart is gelegd. Op zich viel er wat te zeggen voor het bruggetje ook al was nut en noodzaak niet erg groot. Toch is het er gekomen. En hoe. een compleet kunstwerk werd over de vaart gelegd zonder ook maar 1 moment over de duurzaamheid van dit ding na te denken. Het gedrocht zal aan onderhoud heel veel geld gaan kosten. Geld voor een brug dat niet in Hoogeveners gestoken kan worden.

Zo is er meer fout gegaan. Er is veel teveel grond aan gekocht voor industrieterreinen en woningbouw. We hebben ons rijk gerekend met de mogelijke opbrengst en dat geld alvast uitgegeven. Waarom? Omdat het kon. Wethouder Hiemstra zei het zo mooi: het aangaan van schulden was een bewuste keuze en zie: het was dus goed.

Maar natuurlijk is het helemaal niet goed. Geld dat er niet is, zal er in deze crisis misschien ook niet meer komen maar er staan nog wel een paar forse tegenvallers op de rol. Somberheid alom.

Maar toch komt de raad niet met plannen om fors te bezuinigen. Ze komen met marginale plannen als de begraafplaats in Noordscheschut schrappen, een vacaturestop, stoppen met de parkeergarage. Goed bedoeld natuurlijk maar druppels op de gloeiende plaat.

Gemeentebelangen wil de grondprijzen van gemeentekavels verlagen. De SP wil zelfs kavels weggeven aan starters.

Het ene volgt op het andere. Maar uiteindelijk durft de raad niet te kiezen voor een scenario dat uit gaat van de slechtst mogelijke financiële situatie.

Waarom niet?

Omdat er dan nog meer bezuinigd moet worden en bezuinigen is niet leuk.

Het raakt de Hoogeveense burger die wordt opgezadeld met schulden die door de bestuurders zijn gemaakt. Een kind in Hoogeveen wordt geboren met een schuld van maar liefst 2100 euro.

Een onderbouwing voor het niet uitgaan van het worst case scenario is er niet echt. De Christen Unie stelt dat dat niet echt hoort bij een positieve grondhouding. De meeste partijen klemmen zich vast aan ieder sprankje hoop en vertrouwen erop dat wanneer ze morgen wakker worden de nachtmerrie van de crisis misschien voorbij is gegaan.

Maar goed, het is allemaal vaagheid troef en vanuit een positieve grondhouding springt het grootste deel van de raad in het diepe waarvan ze nog niet weet hoe diep het zal zijn en hoe koud. Een gemiste kans.

Wie weet moet er toch eens gediscussieerd worden over de kerntaken van de gemeente zoals de heer Borgman al aangaf. Wie weet kan daar nog gesneden worden.

En wat mij betreft mogen ze dan ook gelijk snijden in marketingachtige termen als samenbindend vermogen,Geloven durven doen, Technocraat en innovator creatief en constructief zijn. Geef mij maar gewoon een econoom.

En de Hoogeveners natuurlijk. De Hoogevener met de grote H. Om hen draait het en niet om kunstzinnige bruggen waar niemand om heeft gevraagd.

Blog naar aanleiding van de raadsavond 21 juni 2012 

uitgesproken op Radio Hoogeveen dd. 23 juni 2012

Zorg om Jeugdzorg

Vandaag hebben we het over een bedrijfstak met exotische namen als: Entrea, Juzt, Jarabee, Yorneo en Ambiq.

En nee, het gaat hier niet over exotische eilanden of spannende drankjes.

Het gaat hier over de Jeugdzorg.

De Jeugdzorg die volledig moet worden gereorganiseerd omdat er van alles mis is.

Hoewel er nauwelijks meer jongeren bij de Jeugdzorg aanklopten, groeiden de budgetten voor de Jeugdzorg ieder jaar met maar liefst 6%. Aan de ene kant kwam dit door de verbeterde diagnostiek, waardoor er meer gevallen werden opgespoord, maar ook kwam dit omdat de Jeugdzorg meer en meer werd gezien als een verdienmodel.

Omdat we er in Nederland voor hebben gekozen de zorg voor onze zwakkeren uit te besteden aan de markt, grepen bedrijven hun kans en deden ze dat wat van hen gevraagd werd en zelfs meer dan dat. Er kwamen meetbare doelen, targets, managers aan de top in net iets te dure auto's en in net iets te scherp gesneden maatpakken om geloofwaardig te zijn.

De Jeugdzorg was niet effectief, medewerkers hadden het gevoel vooral bezig te zijn met administratie en targets in plaats van doelgericht jongeren en hun gezinnen in hun eigen kracht te zetten. En om dat allemaal tegen te gaan en om tegelijkertijd een mooie bezuiniging binnen te halen, zal de Jeugdzorg in het vervolg worden aangestuurd door de gemeente..

Bezuinigen en dan ook nog tegelijk een kwaliteitsslag maken. Het kan allemaal in Jeugdzorgland. En misschien kan het ook maar er zitten wel wat haken en ogen aan.

Het gaat hem met name om de manier waarop de bezuiniging moet worden binnengehaald.

In de eerste plaats moeten probleemgevallen vroegtijdig worden herkend en vroegtijdig in een hulptraject worden geschoven. Jonge kinderen en hun ouders is tenslotte een stuk gemakkelijker te plooien dan een flink vastgelopen puber.

In de tweede plaats zullen gezinnen niet meer zoveel hulp krijgen van dure vakspecialisten maar zal een gezin in eerste instantie contact hebben met 1 vaste begeleider die gaat uitzoeken of er überhaupt specialistische hulp nodig is.

Het klinkt allemaal prachtig maar ik zie wel wat problemen.

Om de risicokinderen er zo snel mogelijk uit te vissen zullen alle kinderen zo vroeg mogelijk met enige regelmaat worden gescreend. Alle kinderen gaan door de zorgmolen. Of ze nou problemen hebben of niet. Alle kinderen worden gemonitord.

Dus, om de 10% van de kinderen die ooit met de Jeugdzorg in aanraking zullen komen eruit te vissen, worden 100% van de kinderen gescreend. Dossiers zullen worden opgesteld door niet al te hoog opgeleide mensen want het moet allemaal goedkoop.. Van die dossiers weten we op grond van andere ervaringen op het gebied van overheid en ICT dat ze zeker niet goed beveiligd zullen worden en dat de gegevens van uw gezin en uw kind morgen op straat zullen liggen of worden misbruikt zonder dat u zelf daarover ook maar iets te zeggen heeft. Als ouders zou je zoiets niet moeten willen.

Bovendien mag je verwachten dat wanneer iedereen gemonitord wordt, dit weer veel extra nieuwe zorggevallen oplevert. En daarmee is de markt dan weer erg gelukkig. Zo cynisch is het wel.

Van de gemeente wordt verwacht dat ze zich krachtdadig zal opstellen. Als een soort marktmeester de zorg zal aanbesteden en hopelijk de ruimte krijgt om bij die aanbesteding te kiezen voor aantoonbare kwaliteit. Het is de grote vraag wat al die bedrijfjes in Jeugdzorgland nu gaan doen. Laten ze zich zomaar buiten spel zetten door de gemeente of gaan ze concurreren met het bestaande jeugd en jongerenwerk? Wat gaat de positie worden van SWW hier in Hoogeveen? Moeten zij ook de markt op gaan? Willen we dat?

Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk: zal de gemeente in staat zijn de financiële vinger dermate strak aan de pols te houden dat de budgetten niet weer groots en meeslepend worden overschreden?

Zal de gemeente in staat zijn de menselijke maat aan te houden voor de zorg voor de kwetsbare jongeren onder ons?

We zijn allemaal op onze tijd kwetsbaar, ziek of oud. Op zulke momenten in je leven moet je niet worden over gelaten aan een markt die erop uit is om te scoren. De markt is alles maar niet iedereen hoeft vermarkt te worden.

Deze blog is geschreven naar aanleiding van de raadsavond dd 24 mei 2012 en is uitgesproken op Radio Hoogeveen op 26 mei 2012.

Eigen Kracht

Eigen kracht.

Wat een prachtterm.

Het lijkt de nieuwe oplossing voor al onze problemen: mensen in hun kracht zetten.

Nog niet zo lang geleden hadden we ook een oplossing voor al onze maatschappelijke problemen: de zorgzame samenleving.

Of die samenleving nou echt zo zorgzaam was, weet ik niet. Ik durf het te betwijfelen.

Maar dat in die samenleving een aantal mensen goed de kans kregen om voor zichzelf te zorgen weet ik wel.

Vroeger werd er voor mensen gezorgd, nu worden ze in hun kracht gezet, erbij gehaald, gescand en nog meer van die termen. En mensen worden niet in zomaar een kracht gezet, ze komen zelfs in hun eigen kracht te staan. En dat in een tijd waarin Gerard Joling steunend roept: Help! Ik heb er de kracht niet meer voor.

Kracht dus. Daarover had onze wethouder Bargeman het tijdens de afgelopen raadsvergadering. Het ging over het transformatieplan Drentse jeugdzorg en over de visie daarop in het stuk genaamd “Als jeugd en toekomst tellen”. Het gaat daarin over de eigen kracht van jongeren en hun families om zichzelf uit het moeras van pure ellende weg te trekken. En geloof me, er is niks gemakkelijker dan als gezin in een moeras terecht te komen maar er is ook niks dapperder dan als gezin het lef te hebben jezelf aan te pakken en je leven weer op de rails te krijgen.

Je leven veranderen is misschien noodzakelijk.

Je leven veranderen is altijd doodeng. Ook al beweert iedereen dat het goed voor je is.

Maar een keer in je eigen kracht gezet, merk je dat er ruimte is een ruimte die je weer kunt vullen met mooie dingen als een baan, een opleiding of een zinnig en goed leven.

Je eigen kracht geeft macht.

Vraag dat maar eens aan de jongeren die op de AKA van het Alfa College een startkwalificatie hebben behaald voor het MBO.

Vraag dat maar eens aan de jongeren die in het kader van het Jeugdwerkgarantieplan een traject hebben doorlopen op het Drenthe College.

Vraag het eens aan laaggeletterden die niet bij de pakken neer gaan zitten maar leren lezen. Er gaat een wereld open.

Het zijn projecten om trots op te zijn.

Mensen om trots op te zijn.

Eigen kracht maakt macht.

Maar goed, daar hoorden we de wethouder niet over. De wethouder sprak over de Jeugdzorg en had het constant over eigen kracht, geloof in eigen kunnen, communiceren met de context en preventief bezig zijn. En processen natuurlijk, en structuren en overleg, maar vooral veel processen. Het woord viel niet te turven, zo vaak werd het gebruikt.

En dat het allemaal anders moest, maar hoe anders was voorlopig in nevelen gehuld. En hoeveel het allemaal ging kosten was onduidelijk.

Het was allemaal zo in nevelen gehuld dat ik bang was dat de geitenwollensokken uit de kast werden gehaald en er in de raadszaal een complete bomenknuffelsessie zou gaan plaatsvinden.

Maar gelukkig waren er na de presentatie van de heer Bargeman nog een paar mensen die wat vragen durfden te stellen. Een raadslid sprong er in positieve zin uit: het was het raadslid van der Haar van de VVD. Hij had als enige niet alleen de stukken zeer grondig doorgelezen en daar ook nog een heleboel zinnige vragen over te stellen. Hij had zich er helemaal in gebeten. Hij had echter pech. Grote pech.

Een paar sprekers stelden voor hem de vragen en hun vragen werden als eerste beantwoord met heel veel wollige taal en nog meer proces en structuur blabla. Niemand reageerde en iedereen deed alsof het te begrijpen viel. Dat was het niet, maar het leek wel zo. Het gebeurde. Niemand zei iets, niemand deed iets.

Hoeveel kleren moet de keizer uitdoen voordat iemand eindelijk een keer gaat lachen?

Het was dan ook geen wonder dat er voor de vragen van Van der Haar was geen ruimte meer was. Wel werd nog toegezegd dat dit nog tijdens een persoonlijk gesprek aan de orde kon komen maar tja, of daar ooit iets van zal komen en welke status dit gesprek dan zal hebben? Het is de vraag.

Het ijverigste jongetje van de klas werd met net niet niks weggestuurd.

De raad liet zich dermate in de hoek zetten dat een enkeling nog durfde te vragen of de raad nog meegenomen zou kunnen worden in het proces. Het klonk bijna smekend. Alstublieft, alstublieft! Laat ons toch mee mogen denken.

Geef ons een vinger aan uw pols , o, keizer!

Laat ons toch ja mogen knikken op al uw plannen!

De raad lijkt op Gerard Joling: Help! Ik heb er de kracht niet voor!

Een rare zaak: een raad die vraagt of ze mee mag worden genomen in het proces.

Een overbodige vraag ook.

De raad moet helemaal niet vragen waarover de raad beslist.

De raad beslist.

Sterker nog:

De raad moet besluiten waarover ze beslist.

En de wethouder voert uit.

Het wordt tijd dat raad in haar eigen kracht gaat staan.

Want alleen die kracht geeft macht.

Eigen kracht geeft macht.

En macht geeft ruimte.

De ruimte om verantwoordelijkheid te nemen

De ruimte om verantwoordelijkheid af te leggen.

En ook de ruimte om te lachen.

Want wees nou eens eerlijk: de kleren van de keizer zijn belachelijk.

Deze column is uitgesproken op Radio Hoogeveen dd. 12-05-2012 en is een reactie op de raadsavond van 10 mei Raadsavond Hopogeveen 10 mei 2012

 

Intro

Margien mag graag wat schrijven maar het moet wel ergens over gaan.
Margien kiest ervoor om haar blog zoveel mogelijk over haar woonplaats Hoogeveen te laten gaan maar geeft geen enkele garantie dat ze nooit eens naar offtopic zal uitwijken.
Voorlopig is politiek hot, wat Margien betreft.
En omdat politiek maar bij weinig mensen leeft, terwijl toch veel mensen in hun dagelijks bestaan geraakt worden door de politiek, zal het hier voornamelijk over poltiek gaan.

De doelstelling van Margien is heel simpel: laten we wat reuring brengen in de politieke tent van Hoogeveen.
Als het niet linksom gaat moet het maar rechtsom en vice versa.

Het lijkt er namelijk veel op dat de bestuurders helemaal vergeten zijn voor wie ze aan het werk zijn: de burger.
De burger lijkt verschoven te zijn naar de marge.
Margien zit in die marge maar Margien geeft de hoop niet op.
Hoop verloren is al verloren, nietwaar?
Margien probeert stem te geven aan die burger zonder direct aan onderbuikgevoelens te appelleren, ook al sluit ze zelfs dat niet altijd uit.
Zij vindt dat wie betaalt, bepaalt.
Helaas betaalt de burger en bepaalt de bestuurder zonder daarover open te communiceren, laat staan verantwoording af te leggen.

Margien verkondigt slechts haar mening en geeft natuurlijk geen feiten weer, of toch wel?
Margien wenst mensen die buikpijn krijgen van haar columns, de wijsheid en het lef toe andere wegen in te slaan. Waar een wil is, opent zich vanzelf een nieuwe weg.

Margien wenst u leesplezier toe en hoopt zowel uw, als haar eigen geest te scherpen.
Zelfs Margien is niet onfeilbaar.