Eigen Kracht

Eigen kracht.

Wat een prachtterm.

Het lijkt de nieuwe oplossing voor al onze problemen: mensen in hun kracht zetten.

Nog niet zo lang geleden hadden we ook een oplossing voor al onze maatschappelijke problemen: de zorgzame samenleving.

Of die samenleving nou echt zo zorgzaam was, weet ik niet. Ik durf het te betwijfelen.

Maar dat in die samenleving een aantal mensen goed de kans kregen om voor zichzelf te zorgen weet ik wel.

Vroeger werd er voor mensen gezorgd, nu worden ze in hun kracht gezet, erbij gehaald, gescand en nog meer van die termen. En mensen worden niet in zomaar een kracht gezet, ze komen zelfs in hun eigen kracht te staan. En dat in een tijd waarin Gerard Joling steunend roept: Help! Ik heb er de kracht niet meer voor.

Kracht dus. Daarover had onze wethouder Bargeman het tijdens de afgelopen raadsvergadering. Het ging over het transformatieplan Drentse jeugdzorg en over de visie daarop in het stuk genaamd “Als jeugd en toekomst tellen”. Het gaat daarin over de eigen kracht van jongeren en hun families om zichzelf uit het moeras van pure ellende weg te trekken. En geloof me, er is niks gemakkelijker dan als gezin in een moeras terecht te komen maar er is ook niks dapperder dan als gezin het lef te hebben jezelf aan te pakken en je leven weer op de rails te krijgen.

Je leven veranderen is misschien noodzakelijk.

Je leven veranderen is altijd doodeng. Ook al beweert iedereen dat het goed voor je is.

Maar een keer in je eigen kracht gezet, merk je dat er ruimte is een ruimte die je weer kunt vullen met mooie dingen als een baan, een opleiding of een zinnig en goed leven.

Je eigen kracht geeft macht.

Vraag dat maar eens aan de jongeren die op de AKA van het Alfa College een startkwalificatie hebben behaald voor het MBO.

Vraag dat maar eens aan de jongeren die in het kader van het Jeugdwerkgarantieplan een traject hebben doorlopen op het Drenthe College.

Vraag het eens aan laaggeletterden die niet bij de pakken neer gaan zitten maar leren lezen. Er gaat een wereld open.

Het zijn projecten om trots op te zijn.

Mensen om trots op te zijn.

Eigen kracht maakt macht.

Maar goed, daar hoorden we de wethouder niet over. De wethouder sprak over de Jeugdzorg en had het constant over eigen kracht, geloof in eigen kunnen, communiceren met de context en preventief bezig zijn. En processen natuurlijk, en structuren en overleg, maar vooral veel processen. Het woord viel niet te turven, zo vaak werd het gebruikt.

En dat het allemaal anders moest, maar hoe anders was voorlopig in nevelen gehuld. En hoeveel het allemaal ging kosten was onduidelijk.

Het was allemaal zo in nevelen gehuld dat ik bang was dat de geitenwollensokken uit de kast werden gehaald en er in de raadszaal een complete bomenknuffelsessie zou gaan plaatsvinden.

Maar gelukkig waren er na de presentatie van de heer Bargeman nog een paar mensen die wat vragen durfden te stellen. Een raadslid sprong er in positieve zin uit: het was het raadslid van der Haar van de VVD. Hij had als enige niet alleen de stukken zeer grondig doorgelezen en daar ook nog een heleboel zinnige vragen over te stellen. Hij had zich er helemaal in gebeten. Hij had echter pech. Grote pech.

Een paar sprekers stelden voor hem de vragen en hun vragen werden als eerste beantwoord met heel veel wollige taal en nog meer proces en structuur blabla. Niemand reageerde en iedereen deed alsof het te begrijpen viel. Dat was het niet, maar het leek wel zo. Het gebeurde. Niemand zei iets, niemand deed iets.

Hoeveel kleren moet de keizer uitdoen voordat iemand eindelijk een keer gaat lachen?

Het was dan ook geen wonder dat er voor de vragen van Van der Haar was geen ruimte meer was. Wel werd nog toegezegd dat dit nog tijdens een persoonlijk gesprek aan de orde kon komen maar tja, of daar ooit iets van zal komen en welke status dit gesprek dan zal hebben? Het is de vraag.

Het ijverigste jongetje van de klas werd met net niet niks weggestuurd.

De raad liet zich dermate in de hoek zetten dat een enkeling nog durfde te vragen of de raad nog meegenomen zou kunnen worden in het proces. Het klonk bijna smekend. Alstublieft, alstublieft! Laat ons toch mee mogen denken.

Geef ons een vinger aan uw pols , o, keizer!

Laat ons toch ja mogen knikken op al uw plannen!

De raad lijkt op Gerard Joling: Help! Ik heb er de kracht niet voor!

Een rare zaak: een raad die vraagt of ze mee mag worden genomen in het proces.

Een overbodige vraag ook.

De raad moet helemaal niet vragen waarover de raad beslist.

De raad beslist.

Sterker nog:

De raad moet besluiten waarover ze beslist.

En de wethouder voert uit.

Het wordt tijd dat raad in haar eigen kracht gaat staan.

Want alleen die kracht geeft macht.

Eigen kracht geeft macht.

En macht geeft ruimte.

De ruimte om verantwoordelijkheid te nemen

De ruimte om verantwoordelijkheid af te leggen.

En ook de ruimte om te lachen.

Want wees nou eens eerlijk: de kleren van de keizer zijn belachelijk.

Deze column is uitgesproken op Radio Hoogeveen dd. 12-05-2012 en is een reactie op de raadsavond van 10 mei Raadsavond Hopogeveen 10 mei 2012