Cultuur in de buurt

Is er ergens in Hoogeveen een officieel document over de samenleving te ontdekken waarin niet staat dat cultuur verbindend werkt?

Nee.

Of je nou kijkt bij de cultuurvisie van de gemeente, de visie van onze 5, tot samenwerken gedwongen, culturele instanties of zelfs bij de toekomst visie van SWW, overal wordt cultuur genoemd als verbindend element in de samenleving.

Mooie woorden.

Maar hoe moeten we dat nou concreet zien?

Margien heeft sterk het vermoeden dat onze 5 culturele instanties hier geen structureel werk van maken. Uiteindelijk zal iedere instantie toch kiezen voor optimaal behoud van eigen identiteit en we mogen als inwoners van Hoogeveen vermoedelijk niet vragen wat Hoogeveen daar aan heeft, want, o, o, cultuur..... belangrijk, belangrijk.

Zouden we niet moeten inzetten bij wat die verbinding van Hoogeveners moet behelzen en welke Hoogeveners we zo graag met elkaar in contact willen brengen om daar vervolgens het hele culturele plaatje aan vast te hangen? Alles wat niet daadwerkelijk leidt tot verbinding zou dan niet meer betaald te hoeven worden uit de gemeenschapspot.

Bij vlagen heeft Margien last van visionaire gedachtes. Na lezing van het stuk "Welzijn en zorg, van door en voor de burgers" van de SWW dacht Margien: nu we dan toch alles overhoop te halen op alle gebieden, is het misschien handig dat we de raakvlakken van het Welzijn en Zorg gebeuren verbinden met het verbindend vermogen van cultuur.

Het zit zo.

80% van onze huishoudens kunnen zich goed redden. Dat is prachtig. Zij zijn de burgers bij wie straks een groot deel van de zorgtaken zullen worden neergelegd. Zorgtaken die door onze overheid over de schutting van de gemeente zijn gegooid, in het kader van: zoek u het maar uit gemeente. Vervolgens kan de gemeente nauwelijks anders dan de zorgtaken bij de 80% neerleggen. Ook in het kader van: zoekt u het maar uit burgers.

Dat zoiets niet zo een, twee goed zal gaan, heeft vrijwel iedereen door. Behalve dan de landelijke overheid die niet verder wil denken dan haar eigen dogma's groot zijn.

Burgers zullen de komende tijd keihard moeten werken, tot 3 uur per dag moeten reizen en daarnaast ook nog de zorg op moeten nemen voor de zwakkeren in de samenleving. Het gaat hier met name om 15% van de huishoudens die te maken heeft met lichte problematiek en

basisondersteuning nodig heeft om (zo) zelfstandig (mogelijk) te kunnen blijven. De overige 5% heeft een dermate zware problematiek dat die door professionals zal moeten worden opgepakt.

Het leven van de werkende burger zal een leven worden van keihard buffelen. Margien wil niet zeggen dat het alleen maar lijden is, want veel mensen ontlenen plezier aan hun werk, maar de combinatie met zorg is moeilijk. Al helemaal wanneer de zorgbehoevende niet in de buurt woont.

Naast werkenden zullen er steeds meer niet-werkenden komen vooral door toenemende automatisering zullen er steeds minder banen komen. Eerst verdwijnen de laaggeschoolde banen, dan de banen van veel MBO'ers. Armoede, stress en leegheid is het gevolg. Een rechtenloze onderklasse die steeds nihilistischer wordt en uiteindelijk een bron van instabiliteit binnen de samenleving zal zijn. Zoiets moeten we voorkomen.

Hoe zorgen we dat die 80%, met wie het nu nog goed gaat, door de toegenomen druk niet ten onder zal gaan? Het antwoord lijkt te liggen in preventie, verbinden en netwerken.

Je kunt van een motor niet verwachten dat hij constant op hoge toeren kan lopen zonder de beste brandstof en zonder goed onderhoud.

En hier komt dan cultuur, in de breedste zin, om de hoek kijken.

Cultuur die niet opgehokt wordt in een duur cultuurpaleis maar gewoon om de hoek, in het buurthuis. In het buurthuis begint het echte verbinden.

Het moet een plek worden waar zoveel mogelijk mensen uit de buurt samenkomen. Waar ze niet alleen met elkaar zinnige en leuke dingen doen, maar waar ze ook mensen leren kennen, vrienden kunnen maken, zielsverwanten vinden. Het moet de plek worden waar mensen goede brandstof kunnen tanken en terecht kunnen voor groot onderhoud op het moment dat het even niet meer zo goed gaat.

Margien zit dan te denken aan een aanbod als cursuswerk rond thema's als opkomen voor jezelf, hoe ga ik om met stress, mantelzorg, hoe doe je dat en waar leg je je grens, hoe ga je om met geld, lezen en schrijven, hoe ga ik om met mijn ouders (voor pubers). Cursuswerk wat vaak overal al wordt gegeven maar niet in je eigen buurthuis.

Vervolgens kan er aandacht komen voor praktischer zaken als: tuinieren in de stad, bijen houden, fietsen repareren, koken voor mannen, intercultureel koken, muziek maken met behulp van je pc, hoe word ik een dj, heel de buurt bakt, enzovoort.

En dan tenslotte theater en muziek, tekenen en schilderen. Jeugdtheater in je buurt, theater voor ouderen, gitaarlessen voor oud en jong, een buurtpopkoor voor jongeren. Een algemeen buurtkoor, bewegen op muziek, graffiti, noem maar op. En natuurlijk, een steeldrumband.

Heel stoer, voor alle jongeren.

Margien hoort mensen al steigeren bij de gedachte aan de overlast gedurende een uur per week, o,o, o..... we zouden ook eens wat tolerant kunnen zijn naar jongeren toe.

Maar goed, het zijn maar wat gedachtes en meer is het ook niet. Het zou een omslag in het denken zijn maar het kan best. Het is ook niks nieuws. Buurtwerk hadden ze in de jaren 60 en 70 ook al. Het werkt preventief en kan iedereen in de buurt verbinden. Ook mensen die er normaal vaak buiten staan. Het is een mooie manier om in contact te komen met mensen die bezig zijn hun leven in een problematische richting te ontwikkelen en daar gelijk als welzijnswerk op in te springen.

Hoezo, ingewikkeld?

Margien denkt altijd: waar een wil is ontvouwt zich vanzelf een weg