Positief kritisch wij-gevoel

Boze tongen beweren dat mensen die kritisch zijn niet positief zijn.

Niets is natuurlijk minder waar!

Mensen die kritisch zijn, staan bol van de positiviteit.

Zo lang mensen nog iets van zich laten horen is het goed.

Ze laten dan zien dat ze niet onverschillig staan ten opzichte van zaken die in de samenleving spelen. Ze voelen zich nog verbonden. Vooral met de bestuursvorm die we democratie noemen.
Met democratie hebben we het te doen.
Imperfect maar het beste wat er is.
En daarop, ondanks alles maar vertrouwen.
Maar toch....

Het doet hen pijn wanneer er in de samenleving groepen onterecht negatief worden afgeschilderd, wanneer groepen monddood en rechteloos worden gemaakt en meer en meer gedehumaniseerd.

Terwijl tegelijkertijd andere groepen meer en meer boven de wet lijken te staan, zich mogen verrijken ten koste van anderen en werkelijk bijna alles mogen doen om hun persoonlijke doelen te bereiken. Waarom? Gewoon omdat het kan.

Nee, kritische mensen blaken van het wij-gevoel.

Dit in tegenstelling tot mensen die het allemaal wel best vinden.

Die hun stem niet laten horen in barre tijden.

Zij hebben het opgegeven.

Staan niet meer voor bepaalde normen en waarden. 

Of, erger nog, durven er niet meer voor te staan.

Laten zich als schapen naar de slachtbank leiden.
Kunnen in ieder geval later zeggen: Er zijn vreselijke dingen gebeurd en ik heb mijn mond dicht gehouden. Ik had andere prioriteiten.

Leven nog slechts.... waarvoor?

Als mensen nu geen kritisch tegengeluid laten horen.

Wanneer dan wel?