Laten we nou even niet zeggen dat we
het met z'n allen niet geweten hebben.
We wisten heus wel dat we zwaar met op
de pof leefden.
We gingen jaarlijks 1 tot vier keer op
vakantie, namen een hypotheek zonder ook maar iets gespaard te
hebben, kochten auto's op afbetaling, want ja, diepteinvestering,
lieten de tuin aanleggen door een hovenier, want ja, waardeverhoging
van het huis. Alles waar te voor stond hebben we gedaan maar echt
tevreden waren we nooit.
We hebben uitgegeven als gekken.
Gewoon, omdat het kon.
Sterker nog: het werd aan alle kanten
gestimuleerd. Kocht je niet een huis dan was je een dief van je
portemonnee, zo werd ons verteld door de belanghebbenden.
En het zou natuurlijk allemaal goed
gaan. Niemand zou ooit ziek worden en als je ziek zou worden dan kwam
alles altijd in ieder geval financieel,goed. En ontslagen zou niemand
worden.
In Nederland sprookjesland.
Maar dat Nederland geen sprookjesland
blijkt te zijn heeft heeelemaal niemand zien aankomen. Nou ja, een
paar roependen in de woestijn, maar meer niet. Nee, de banken hielden
ons arm, de overheid hield ons dom. Zo spraken ze dat af. Zo wilden
zij dat, zo wilden wij dat.
Tot nu toe.
We zijn het als volk zat.
We zijn het zat dat 28% van de huurders
in armoede leven.
Zat dat 400.000 kinderen in armoede
leven.
Voedselbanken komen ons de oren uit.
Een overheid die van ons land een
controle staat heeft gemaakt.
Een overheid die de rechtsstaat
structureel aan het afbreken is.
En de regering, iedere regering is
waardeloos en het hele gemeentebestuur bestaat uit een stel
slapjanussen die het ook niet weten.
Alle corrupte graaiers mogen aan de
hoogste boom.
Nee, we zijn boos en niet een beetje
ook.
We zijn niet alleen boos maar ook nog
heel erg slachtoffer. Want iedereen heeft het gedaan maar wijzelf
natuurlijk niet.
Iedereen is schuldig maar wij niet.
Neeee, wij hebben het licht gezien.
Het Nederlandse volk wil een Leider, u
weet wel, eentje met ballen. Hier en nu!
Eentje die als bij toverslag alle
problemen weg kan toveren.
Eentje die kan zorgen dat rijk en arm,
jong en oud, ziek en gezond allemaal weer fris en fruitig door het
leven gaan. Alsof er niks is gebeurd.
Kortom: we hebben niks geleerd en
willen weer geloven in een sprookje.
Mensen uit landen met sterke leiders
kunnen ons precies vertellen hoe het is om met een sterke leider te
leven. Over de rechteloosheid en willekeur, over de angst en over de
corruptie.
Nee, van sterke leiders moeten we het
niet hebben.
We moeten het hebben van onszelf.
Want ook al wonen wij op dit moment in
een walgelijk land, we hebben nog wel een land waarin al die boze,
verdrietige en wanhopige burgers uiteindelijk zelf de macht kunnen
grijpen. Democratie noemen ze dat. Een ingewikkeld systeem maar beter
dan dat hebben we niet. Het duurt een jaar of vier maar dan hebben we
ook wat. Dan kunnen we met zijn allen een einde maken aan de
dictatuur van de banken, het bevoorrechten van grote bedrijven, het
graaien. Weg met fundamentele transitie, eigen krachtblabla, handjes
productiever maken, verdienmodellen over de lijken van mensen heen.
De burger is aan zet.
De burger staat centraal.
Of is dat ook een sprookje?
