Tamboerbladiebla

Wat het toch is met onze raadsleden, het is mij een raadsel.

Een grotere kadaverdiscipline dan in de raad van Hoogeveen treft men in den lande zelden aan.

Zo ook nu weer.

Het draait allemaal om taal. Gooi je maar genoeg bladiebla en apekool en lariekoek over mensen heen dan zetten ze van pure verbijstering al hun hersencelletjes in de rustmodus en komt er niks zinnigs meer uit.

Naar aanleiding van een wonderlijk persbericht van de heer Werkhoven, directeur van de Tamboer, sprong Gerard Fidom van Groen Links op Regio Hoogeveen lichtelijk uit zijn vel. Terecht.

Het betoog van Werkhoven stond bol van woorden als: cultiplex, cultuur-economische strategie, hiërarchische benaderingen, en kwalitatieve invulling van de gekozen cultiplex-strategie.

Kortom: een betoog dat een aanfluiting was voor de menselijke geest, een betoog waar de gemiddelde geitenwollen sok nog geen kool kan breien. En dat allemaal van uw belastinggeld.

Tijd voor actie bij Hendrikus Loof, zou je zeggen, maar nee, cultuur is bij de PvdA heilig verklaard en dus zijn we stil.

Gerard Fidom daarentegen trok aan de bel.

Hij voelde aan zijn water dat er iets goed mis ging. Bij verhullend taalgebruik is dat ook altijd zo.

Hij had opgemerkt dat het aantal voorstellingen in de Tamboer niet meer, zoals met de raad afgesproken, een 200 a 240 zou zijn maar dat er voortaan een 100 voorstellingen zouden komen. Echte knallers. Van Den Ende gillers, lach of ik schiet, Cultuur met een mega-C.

Fidom vroeg dan ook naar de stand van zaken aan onze cultuurwethouder, de heer Bargeman, hoe onze cultuurtempel er op dit moment voorstaat en waarom het aantal voorstellingen zo drastisch is teruggebracht.

Bargeman deed precies hetzelfde als de heer Werkhoven. Met een spervuur aan wollige taal waaraan, zoals gewoonlijk bij de heer Bargeman, geen touw aan vast viel te knopen, gaf hij geen enkel antwoord op welke vraag dan ook. Van der Haar van de VVD en Gemeente Belangen deden nog een poging iets van informatie uit de heer Bargeman los te peuteren maar alles maar dan ook alles sloeg kapot op een oneindige woordenbrij.

Een aperte schoffering van de democratie.

Ze stonden erbij en keken ernaar.

Kortom: het komt goed met de Tamboer.

Ook al staat de Tamboer 75% van de tijd leeg.

Ook al kost het de Hoogeveense burger ieder jaar een miljoen,

Ook al zijn er in Drenthe nu twee nieuwe theaters bij gekomen in Assen en Emmen

Ook al heeft niemand meer geld om naar het theater te gaan

Ook al hebben we een krimp om u tegen te zeggen

Ook al hebben we een crisis die nog 10 jaar duurt.

Cultuur mag wat kosten. Toch?

Voorlopig ziet Margien nog maar 1 oplossing, als stip aan de horizon, zeg maar.

1 groot Drents theater. In Beilen. Daar kunnen onze raadsleden dan gelijk even een assertiviteitstraining gaan volgen.

Onwetendheid is kracht

-->

Best volk, of vulgus, plebs, wat u maar wilt.

Kijk, u bent boos, boos omdat ik en mijn soort mensen volgens u te veel verdienen.

Zielig vind ik dat. Ronduit dieptriest en mijn soort mensen is het helemaal met mij eensch.

Het mooie is: hoe meer u raast, tettert en tiert tegen ons, deste minder wij u begrijpen. En deste minder u bereikt.

Waar bent u de laatste jaren zoal tegen tekeer gegaan?

• De invoering van de Euro waar u zo'n 10 % bij in bent geschoten
• Gegraai uit uw WW-pot
• Gegraai uit uw pensioenenpot
• Topslarissen die u overal meent te ontwaren behalve op uw eigen loonstrookje
• Onbetaalbare huren
• Het onbetaalbaar maken van het starten van een rechtszaak
• Uw rechteloosheid
• Megalomane bouwprojecten op uw kosten
• De onbetrouwbaarheid van de overheid
• De hoogte van uw zorgverzekering
• Het feit dat u straks de billen van uw zieke buurvrouw moet wassen

Ik bedoel maar. Wat heeft u met uw getier bereikt? Niks? Het zou zomaar eens kunnen. En dat is dan ook niet voor niks. Kijk, Edith Schippers roept: de overheid, dat bent u. Maar ik en mijn mensen weten wel beter. U mag overheidje spelen, meedenken over de gezondheidszorg,  zo lang u maar die beslissingen neemt die Schippers wil. Dat is hoe we het willen hebben.

Sinds u cliënt bent geworden, bent u geen burger meer.  Net zoals in een winkel bepaalt u niet mee wat er door de overheid aan u geleverd wordt. Dat denkt u misschien wel, maar uw winkel, de overheid, bepaalt wat goed voor u is. En u kunt wel denken dat u dan naar een andere winkel gaat, maar, we hebben er, heel slim, voor gezorgd dat u nergens anders kunt shoppen. Een tevreden shopper is geen hopper. Klagen over het assortiment van uw overheidswinkel mag, maar ik zeg, niet klagen maar dragen. Of niet dan?

Dat ik en mijn mensen wel boodschappen mogen doen in andere, ruim gesorteerde, winkels dat is niet uw probleem maar onze verdienste. Dat ik en mijn mensen bepalen wat u noodgedwongen verplicht bent af te nemen in de overheidswinkel en dat u nog maar heel weinig centjes overhoudt om zelf aan leuke dingen te besteden, is altijd al zo geweest. Vergeet niet, het is NU crisis en NU moet u de broekriem fors aantrekken. Dat is goed. Wat smaakt er tenslotte lekkerder dan een boterham met tevredenheid?

En terwijl u nog gaatjes erbij zet in uw broekriem gaan ik en mijn mensen vrolijk door met netwerkbijeenkomsten. Wij heffen het glas, wij doen een plas en alles blijft zoals het was. U heeft toch nooit serieus gedacht dat U de overheid was? Ha!

Heeft u nog steeds niet door hoe de netten van de controle zich steeds verder om u vastklemmen?

Ha, uw vrijheid wordt volledig door ik en mijn mensen bepaald.

Protesteren bij de rechter is onbetaalbaar. Het woord rechten onuitspreekbaar.

Vertrouwen is controle.

Alles over u wordt altijd en overal bijgehouden, op straat, internet. Wij weten wat waar u koopt, wij weten best hoe zwart u beunt en grijpen u wanneer dat ons uit komt. En u zult daar zijn waar het geween is en tandengeknars. Maar ik en mijn mensen worden nooit gepakt, nou ja, een beetje, soms. Maar wij weten alles altijd te schikken in ons netwerk. Zoiets heet rechtvaardigheid.

Oma Marie die iets te vaak met opa Sjaak aan tafel zit wordt natuurlijk wel bezocht door onze Fraudepolitie. Wij niet. 

De Fraudepolitie is er voor u, ter bescherming, zullen we maar zeggen. 

Ik en mijn mensen houden van bange mensen. Als de dood om hun baan te verliezen, bang voor faillissement, bang voor echtscheiding, bang voor falen, bang dat er niet voldoende zorg zal zijn, te bang om te leven, te bang om een mening te hebben. 

Schapen die hun mond niet open doen als ze naar de slachtbank worden geleid. Schoothondjes die doen wat wij willen. Uit angst en domheid.Zo bang dat ze elkaar vertrappen om niet vermorzeld te worden.

Ja, ik en mijn mensen zijn toch wezenlijk anders dan u en uw volk.

Besef:

Oorlog is vrede

Vrijheid is slavernij

Onwetendheid is kracht

Joost,

Joost den Graeijerdt

Voor de waardigheid....

We staan er slecht voor in Hoogeveen, bar slecht. De werkloosheid is met een dikke 13% bijna twee keer zo hoog als in de rest van het land en het hoogste van Drenthe.

In de gemeente Hoogeveen zit in een aantal wijken zo'n 20% van de mensen thuis omdat ze geen werk hebben.

Het gaat dan om Centrum Oost, Wolfsbos, Krakeel, Venesluis en Zuid.

En dan hebben we het alleen maar over mensen in de WW en Bijstand. Reken je de mensen die ziek in de WAO zitten mee dan kom je in deze wijken al gauw op 40% van de bevolking die thuis achter de geraniums moet zitten.

Een slechte zaak. Mensen hebben niet alleen nauwelijks geld om hun financiële hoofd boven water te houden, ook geestelijk krijg ze een behoorlijke klap te verwerken wanneer ze opeens thuis zitten.

Ze voelen zich waardeloos, schamen zich diep ook al hebben ze zelf de crisis niet veroorzaakt. Hebben het gevoel tekort te schieten omdat ze niet meer kunt zorgen dat het gezin kan leven zoals het dat vroeger deed. Ze kunnen niet meer meedoen aan activiteiten waarvoor betaald moet worden. Bioscoop, theater, een avondje uit, de sportschool, het volgen van muziekles of een interessante cursus, het houdt allemaal op. Het maakt mensen geestelijk dood.

Voeg daar nog bij dat mensen bij voortduring stress en onveiligheid ervaren door de controle die uitgaat van uitkeringsinstanties en je hebt een perfect recept gebrouwen voor de grootst mogelijke ellende. Zeker als het gebrek aan werk steeds langer duurt.

Mensen doen niet meer mee, trekken zich terug uit de maatschappij. Het doet er allemaal niet meer toe. Ze doen alsof het ze allemaal niet meer kan schelen.

En dan? Wat moet je in wijken waar 40% van de mensen zo dreigt vast te lopen? Natuurlijk, werk gaat voor alles. Maar mocht iedereen werken die kan werken, dan zou er voor al die mensen maar genoeg werk zijn voor 24 uren. Er is sowieso dus te weinig werk. Moet iedereen dan maar vrijwilligerswerk doen? Misschien. Het zou mooi zijn wanneer mensen werk kunnen doen waarvoor ze gewaardeerd worden. Waardoor ze hun waardigheid kunnen behouden. Ook al is je situatie slecht, je waardigheid verliezen maakt je situatie alleen maar slechter.

Of alle mensen een waardige vrijwilligersbaan kunnen krijgen binnen de non-profit sector, lijkt me de vraag. Op dit moment hebben we in Centrum Oost bv 360 mensen zonder werk. Hoeveel van hen zouden voor vrijwilligerswerk in de non-profit sector terecht kunnen? Vast niet allemaal. Misschien zouden we ook eens onder goede voorwaarden bij de profit sector kunnen kijken?

Dat mensen financieel arm worden, daaraan zullen we de komende tijd weinig kunnen doen. Maar we kunnen misschien met ouderwets buurtopbouw- en cursuswerk voorkomen dat mensen ook in geestelijke armoede terecht komen. Eigenlijk zouden we het budget van de Smederijen daarvoor moeten gebruiken. Voor cursussen broodbakken, groente telen, koken, kleding maken, reparaties in en om huis. Dat soort dingen. Praktisch en zinnig en gezellig. Daar zouden de Smederijen een duidelijk en scherp beleid op moeten maken. Geen visvlonders meer waar niemand op zit, geen ponykampen voor meisjes die toch al ponyrijden. Nee, vorming en ontmoeting in de ruimste zin van het woord. Actief de mensen erbij halen. Omdat we in een echte SAMENleving niet moeten willen toestaan dat mensen wegglijden in de ellende.

Kiezen voor geestelijke verrijking. Omdat het kan. Ondanks alles.

Opdat we als samenleving onze waardigheid niet verliezen.