Frans en Marie wachten op u!

Toen ik nog jong was, zat met enige regelmaat buurvrouw Marie bij ons thuis onder de tafel. Waren wij als kinderen daar eerst nog wat door geschrokken, het wende.

Het was natuurlijk niet goed, een huilende buurvrouw die krampachtig de tafelpoot vasthield, maar ach, het leven is niet perfect en na een crisis ging het leven weer gewoon door.

Buurvrouw Marie was oud, dementerend en woonde bij haar zoon en kleinkinderen in huis. Uiteindelijk belandde ze in een verpleeghuis waar ze al gauw het tijdelijke met het eeuwige mocht wisselen.

En dan hadden we ook nog Frans. Frans was behoorlijk geestelijk gehandicapt maar woonde gewoon thuis. Zijn ouders hielden hartstikke veel van die jongen. En eigenlijk hield iedereen wel van Frans, vraag niet waarom. Sommige mensen maken zachte gevoelens in anderen wakker. Frans was zo iemand.

Buurvrouw Marie en Frans woonden zo lang mogelijk thuis. Liepen gewoon rond in het dorp. En dat kon prima. Frans en Marie waren namelijk een beetje van ons allemaal. Bij toerbeurt werd er op hen gepast en als het even niet ging, werd er door de buurt ingegrepen. En zo konden Frans en Marie lang, en misschien wel gelukkig thuis blijven wonen.

We hebben het over de jaren 70. De meeste moeders waren thuis en er waren maar weinig mensen die als een kip zonder kop meer dan 60 uren in de week van huis waren in verband met werk. Na de jaren 70 moesten de Fransen en Maries worden opgeborgen in tehuizen. Dat was zoveel beter. En iedereen moest aan het werk, werk, werk...

Helaas is er inmiddels niet meer genoeg geld voor de opvang van de Fransen en Maries onder ons. In het kader van de bezuinigingen moeten we het als burgers weer allemaal zelf gaan doen. Het mooie is dat dat ook nog goed voor ons schijnt te zijn want door al dat werken van ons zijn we niet alleen Frans en Marie kwijtgeraakt maar ook onszelf en de buurt.

Nergens voelen mensen zich zo eenzaam als in Nederland. Mensen hebben het gevoel permanent in de stress te zitten of door de zwaarte van het werk, of door het niet hebben van werk.

En juist nu raken Frans en Marie op ons aangewezen.

Wie weet, wordt het een win-win situatie.

De crisis is niet erg als we er maar iets van leren waardoor we meer mens worden.

Natuurlijk, het is niet eenvoudig. Het barst van de vrijwilligersklussen en het is de vraag wie die allemaal moeten oppakken. De theorie is dat er zat vrijwilligers zijn te vinden voor Frans en Marie, zat vrijwilligers voor hulp bij schulden of begeleiding van ex-gedetineerden. Het is alleen maar de vraag of dat zo is. De overheid rekent zich rijk aan vrijwilligerskapitaal en het is niet te hopen dat Frans en Marie straks er de dupe van zullen worden op het moment dat er helemaal geen vrijwilligers blijken te zijn om hen te helpen.

Op dit moment werken er in Hoogeveen maar liefst 12.000 vrijwilligers. Prachtig. Maar er moeten nog meer mensen bij komen om alle taken die de overheid zo fijn bij de gemeente dumpt tot een goed einde te brengen. Ik wil dan ook voorstellen dat iedereen in Hoogeveen zich minimaal 2 uren per week beschikbaar stelt als vrijwilliger, ja, ook de heer Bargeman. Hij mag zo aan de slag als vrijwillige thuishulp. Dat komt vast helemaal goed.

Want van vrijwilligerswerk word je mens. Ook een wethouder, een burgemeester en een bankdirecteur ontsnappen door vrijwilligerswerk aan hun dagelijkse sleur.

Wie twee meesters dient, kan meer dan twee inkomens vergaren ?

Lieve zus,

De laatste keer dat jij mij schreef deed je nogal boos tegen mij. Je schreef dat ik een dikke laag boter op mijn hoofd heb. Dat heb ik opgevat als een beschuldiging en daar ben ik niet blij mee. Dat jij je krachten liever aan de zwakken geeft, betekent toch niet dat ik mijn krachten niet mag delen met de sterken. Wíj zijn de motor van de samenleving, vergeet dat niet mijn lieve zus. Wij verdienen de centen die jij weer mag besteden aan wat jij de ‘zwakken’ en de ‘kansarmen’ noemt. Vergeet niet dat ik uit hetzelfde nest kom als jij. Wij waren toch ook kansarm? Nou ik heb mijn kansen gezien én gepakt. Dat jij andere keuzes maakt is jouw zaak, dat respecteer ik. Heb ik jou ooit verweten dat je van de bijstand leeft? Nou dan!

En denk niet dat het voor mij een zorgeloos bestaan is. Ik moet dringend op zoek naar ander, beter betaald werk, want met de plannen van het nieuwe kabinet komt het niet goed voor mij. Daar verdien ik te weinig voor. Karel van Ligchtenvoort heeft het me heel precies voorgerekend. Ik heb de precieze cijfers momenteel niet paraat, gisteravond nogal copieus gedineerd met Karel en een heel hoge Piet van KLMB Simplex. Karel heeft plannen met mij. Grootse plannen. Ik kan je niet precies vertellen wat ik ga doen, want het is allemaal heel delicaat en er staan enorme belangen op het spel. Het gaat in ieder geval om de bouw van een aantal grote nieuwe ziekenhuizen. Dat is echt de toekomst van de zorg hoor. Niet veel ziekenhuizen, maar wel heel erg goede, waar ze bij wijze van spreken een lijk nog weer aan het lopen kunnen krijgen.

KLMB doet veel adviseringswerk op dit terrein en omdat ik nogal wat contacten in de bouwwereld heb willen ze mij inhuren voor de details. De pikante details zullen we maar zeggen. Het mes snijdt dan voor mij aan twee kanten. Wie twee meesters dient, kan meer dan twee inkomens vergaren zeg ik altijd en dat blijkt nu echt waar te zijn.

Lieve zus, laat mij het tot besluit nog eens proberen. Het doet mijn arme hart zeer als ik zie voor wat voor kommervolle leefomstandigheden jij kiest. En dat is helemaal niet nodig. Ik kan je zo aan een goed betaald baantje helpen, waar je helemaal niet veel hoeft te doen voor een mooi salaris. Leg je koppigheid nou eens opzij, het is alleen maar crisis voor wie niet aan de crisis wil ontsnappen. Geloof mij nou eens.

Neem het in ieder geval in overweging, alsjeblieft.

Je toegenegen broer,

Johan

Broertje,

Ik ben soms een beetje boos op je maar dat betekent nog niet dat je niet voor eeuwig en altijd mijn broer bent. Zo eentje waarvan je als zus denkt: die moet ik redden.

Maar goed, dat kan ik natuurlijk niet. Jouw leven is jouw keuze. Vermoedelijk niet helemaal jouw keuze maar toch grotendeels wel.

Mijn leven is daarentegen niet helemaal mijn keuze. Tenzij je ziekzijn natuurlijk wilt bestempelen als een keuze. Ik zit namelijk niet voor de gezelligheid thuis maar ik ben al meer dan 10 jaar ziek, je zou het bijna vergeten en volgens mij ben jij het ook helemaal vergeten, of niet dan?

Ik zou graag willen werken maar het is inmiddels al -tig keer aangetoond dat ik daarvoor te ziek ben. Naar de buitenwereld toe lijk ik gezond maar de dokter weet helaas wel beter en ikzelf moet me er bij neerleggen ook al is dat best moeilijk.

Maar nu jouw baantje. Mag ik nee zeggen? Ik krijg er geen goed gevoel over. Van een baantje dat je toegeschoven wordt omdat je vriendje of vriendinnetje van een of andere pief bent, krijg ik het niet zo warm. Ik wil mezelf en anderen om me heen altijd recht in de ogen blijven kijken.

Dat is ook een keuze.

Mijn keuze.

En daar heb je het mee te doen.

Ik vind die eerste opmerking in je brief trouwens wel heel erg ongenuanceerd.... pffff ….. Hoe kom je erop! “Dat jij je krachten liever aan de zwakken geeft, betekent toch niet dat ik mijn krachten niet mag delen met de sterken”.

Natuurlijk mag jij je krachten delen met de sterken. Dat doe zelfs ik af en toe ; )

En ik weet best wel dat de sterken ook niet altijd even sterk zijn (je ophangen in een trapgat is in een miljoenenwijk even ingrijpend als je ophangen in een huurhuis).

Maar ook al ben je sterk, toch moet er iets meer zijn in je leven dan eten met the old boys, grote auto's verre reizen en veel centjes verdienen. Ik bedoel dus dat ook dat op een gegeven moment gaat vervelen, of niet dan?

En wat houdt je dan nog gaande?

Of stop je direct met werken en koop je dan een camping in Frankrijk of zo?

Ik snap niet wat ervoor zorgt dat jij je geestelijke hoofd nog boven water houdt, echt....

wil je me dat uitleggen?

PiekerMargien

Ach mijn lieve Piekertje,

Waarom zou er iets meer moeten zijn in het leven dan veel centjes verdienen? Hoe meer hoe beter. Luister hoeveel mensen zich zorgen maken over de toekomst.

Kan ik mijn huis nog wel betalen?

Heb ik straks nog wel een inkomen?

En als ze kinderen hebben: Kunnen mijn kinderen nog wel studeren?

Dat zijn vragen die ik mij niet hoef te stellen.

Dat zijn vragen die ik mij helemaal niet eens wil stellen.

En dat kan ik mij permitteren als ik maar genoeg centjes verdien.

En als ík het niet doe, dan doet iemand anders het wel.

Zo gaat dat nou eenmaal. Dat zijn de wetten van de markt. En van de natuur trouwens. De ‘struggle for life’ en de ‘survival of the fittest’.

De mensheid is daar erg ver bij vandaan geraakt. En helaas, daar is de mensheid niet echt beter van geworden, of vind jij van wel?

Jouw ziekte, waar ik je niet aan wilde herinneren, doet mij meer pijn dan jij zult willen geloven, maar wat mij nog het meeste pijn doet is dat je mij niet toestaat je te helpen. Ik betaal elke specialist die jij maar wilt. Jij denkt dat jouw arts het beste met jou voor heeft, maar daar geloof ik niet zo veel van. Een ziekenhuis moet winst maken en aan jou valt geen winst te behalen. Niet zo lang de rekening wordt betaald door jouw verzekeraar. Maar moet jij eens opletten… als ik mijn chequeboek trek, wat er dan ineens voor jou mogelijk is.

Misschien niet hier in het nog steeds calvinistische Nederland, maar ik neem je zo mee naar Amerika en dan zullen we nog wel eens zien of jij niet meer te helpen bent.

Ziek zijn is geen keus, dat ben ik met je eens. Maar alle hulp inroepen die ik voor je kan betalen wel. Denk daar nou eens over na. En maak je over de geestelijke hoofd van mij maar geen zorgen. Ik heb maar één hoofd en daar heb ik genoeg aan.

Je bezorgde broer

Johan

Johan,

Vergeef me dat ik hier op doorga.

Maak je geen zorgen over mij. Ik ben allang ziek, heb alles geprobeerd, heb er veel verdriet om gehad, maar ik weet nu zeker dat ik niet meer beter wordt.

Dat is niet erg. Dat is zo. De wereld is nou eenmaal niet altijd even maakbaar of perfect.

Ik kan inmiddels prima leven met mijn, in de ogen van velen, imperfecte leven. Ik maak het beste van een slechte situatie en dat is zo goed als het nu voor mij kan zijn.

Maar als ik opmerkingen lees als deze dan komen er bij mij wel vragen op: “En als ík het niet doe, dan doet iemand anders het wel. Zo gaat dat nou eenmaal. Dat zijn de wetten van de markt. En van de natuur trouwens. De ‘struggle for life’ en de ‘survival of the fittest”.

Ik vraag me dan af: Wie zegt zoiets eigenlijk? De Johan die ik van vroeger ken? Die zoveel lol had in het onderzoeken van van alles? Die zo graag met allerlei soorten mensen omging, van links tot rechts en van creatief tot wiskundige? Heb je het niveau van je idealen zover naar beneden laten brengen dat je alleen nog maar geeft om centjes verdienen, je mooie huis, je mooie auto, je perfecte vrouw.

Ben je niet gewoon aan het overleven in plaats van te leven?

Doe je niet alleen maar in je old boys network wat van je wordt verwacht?

Waar is waarheid en eerlijkheid in jouw verhaal gebleven?

Ben je niet alleen maar bezig met het verkopen van concepten en ideeën, ondernemingsplannen die geen enkel werkelijk nut hebben en geen enkele wezenlijke waarde?

Wat ter wereld wil je toch bereiken met die hele ziekenhuiszooi en, belangrijker nog: voor wie wil je dat bereiken?

En ook: over wiens lijk wil je gaan......

En, is dat goed?

Mag je over lijken gaan?

Geloof me, als ik niet veel om je gaf, zou ik je deze vragen nooit stellen...., okay? Broertje?

LaZuster

Lieve zus,

Je vragen doen me pijn. Ik ben niet veranderd. Misschien wil je dat niet zien, kun je dat niet zien, maar wàt ik ook vertel over wat ik doe, je keurt het af. Vergeef me daarom, dat ik je vragen niet ga beantwoorden. Ik ga je niet uitleggen dat geld dan wel niet gelukkig maakt (zeker niet als je zus je er op aankijkt), maar dat een leven mèt geld een stuk gemakkelijker is dan een leven zonder geld. En het geld dat ik verdien is geen misdadig geld, Margien. En ook niet zwart. Margien, mag dat dan niet van jou?

Je vragen brengen me in verwarring… ik weet niet goed wat ik er op moet antwoorden… je gelooft me toch niet.

Het spijt me, maar ik heb even geen woorden meer.

Dat heb je dan wel bereikt.

J.

Topsporthal: over bepalers en betalers

Dat we in Hoogeveen aan topsport willen doen is natuurlijk prachtig maar de vraag is: wie wil dat en, vooral, wie zal dat betalen.

Kijk, we hebben een prachtige volleybalclub, ze doen het prima en hebben de ambitie om door te stomen naar de eredivisie.

Of ze dat ooit zullen halen, is natuurlijk maar de vraag, maar de ambitie is er wel.

Tja, Margien heeft ook wel eens ambities en als ze die heeft moet ze zelf maar zien hoe ze aan het geld komt om die te verwezenlijken.

Olhaco wil voor haar topambities graag een topsporthal met een plafond van 11 meter.

Voorwaar geen kattenpis.

In die hal zou Olhaco, omdat ze inmiddels op topniveau zit, dagelijks moeten trainen.

Helemaal prima.

Het toeval wil dat Olhaco een volleybalclub is in Hoogeveen, u weet wel met de H. De stad met een behoorlijk ambitieniveau. Ambities die de gemiddelde burger huiverend naar de portemonnee doet grijpen.
Het toeval wil dat de ambities van Olhaco mooi kunnen meeliften op de ambities van Hoogeveen met de H.
En het is dan ook geen wonder dat de gemeente gekomen is met een plan voor een topsporthal waarin Olhaco samen met andere clubs zal kunnen trainen en evenementen zal kunnen organiseren.

Het wordt een dure hal en om dat te bekostigen zullen clubs min of meer gedwongen over moeten stappen naar de duurbetaalde topsporthal.

De gemeente wil dus:

• een topsporthal  vooral gericht op Olhaco
• en, vanwege het geld, mogen/moeten clubs die helemaal geen topsporthal nodig hebben, ook meedoen
• Olhaco gaat relatief veel gebruik maken van de hal en wil tijdens die uren ook het beheer van de kantine. Dit betekent minder ruimte voor andere clubs en minder inkomsten uit de kantine in een tijd dat de kosten voor het sporten fors omhooggeschroefd worden.

Om de prachtige hal landelijke uitstraling en allure te geven zouden er allerlei sportgerelateerde activiteiten omheen gebouwd moeten worden zoals winkels, wellnesscentra, fysiotherapeuten etcetera. U begrijpt dat in tijden van crisis mensen en organisaties staan te dringen om dit soort gebouwen. Of niet dan?

En, stel, Olhaco komt in de eredivisie, stel er wordt een toernooi georganiseerd, naar wie gaat de opbrengst dan?

Of is het zo dat de gemeente en de clubs  bepalen en de burger mag betalen?

Cultuur met de kleine c van carillon

Als het doorgaat zoals het nu is, hebben we straks niemand meer in Hoogeveen die nog een instrument kan bespelen, niemand meer die nog op een koor zit, niemand die nog theater kan maken, niemand die een fatsoenlijke tekening op papier kan krijgen.

Maar we hebben gelukkig wel een theater waar de enigszins bemiddelde oudere kan kijken naar theater dat er niet meer is.

Is dat erg? Nee, de grotere partijen in Hoogeveen vinden het allemaal prima. Alles voor de Tamboer en haar passieve cultuurconsumenten. Margien vindt het een triest en kortzichtig verhaal.

Het gaat met de cultuur al mis op de basisschool. Kinderen krijgen muziekles van docenten die zelf net de blokfluit en triangel kunnen bespelen maar veel hoger ligt het niveau niet. Kinderen krijgen niet zelf de mogelijkheid om te leren een steeldrum te bespelen. Ze leren niet zelf te rappen. Ze leren niet zelf gitaar te bespelen terwijl zoiets gemakkelijk zou moeten kunnen, is het niet op de basisschool dan wel in het buurtcentrum onder begeleiding van een echte docent. O ja, natuurlijk, de kinderen kunnen 10 wekenlang toeterles krijgen van de Harmonie Wilhelmina. Maar wees nou eens eerlijk: welk kind zit hier nou op te wachten? Een enkeling misschien maar het gros hangt al tijdens de eerste weken de toeter in de wilgen.

Hetzelfde gaat trouwens op voor alle andere cultuuruitingen waaraan op de basisschool aandacht wordt besteed: het is allemaal minder dan minimaal. Vrijwel alle aandacht gaat naar taal en rekenen en de rest hangt er wat bij.

Pas op de middelbare school krijgen kinderen eindelijk eens fatsoenlijk muziekles maar, evenals op de basisschool wordt ook daar nauwelijks aangesloten bij de behoeftes van de kinderen.

Hoeveel kinderen zijn uiteindelijk actief bezig met iets op het culturele vlak? We mogen blij zijn als we daar de 10% te pakken hebben. Muzieklessen zijn voor het gros van de mensen veel te duur. Maak het dan goedkoper en laagdrempeliger.

Breng cultuur gewoon terug waar ze hoort: niet in de grote gebouwen maar weer in de buurthuizen en gymzalen. Wat is er nou meer samenbindend dan samen te zingen, samen muziek te maken, samen te schrijven, samen te tekenen?

Het hoeft allemaal niet zo duur als je het gewoon daar aanbiedt waar de mensen zijn. Terug naar de basis.

Met een steeldrumgroep hou je mogelijke rotondebezetters binnen de muren. Met een hiphopgroep beperk je vandalisme. Negatieve jongeren hoef je niet te vertroetelen met mooie dingen als vuurwerkpakketten en uitjes. Positieve jongeren, daar moet je op inzetten zij nemen de negatievere elementen wel op sleeptouw. Je moet mensen in hun eigen kracht zetten door het samenbindend vermogen van de cultuur.

In tijden van crisis moet je snijden. Dat is jammer maar niet erg. Maar je moet helder maken waar je voor wilt gaan. Margien gaat voor de gemeente als faciliteerder. Ze moet faciliteren dat actief aan cultuur gedaan kan worden. Passieve cultuurbeleving is geen primaire taak van de overheid en kan dan dus ook afgestoten worden. We hebben niks aan die hele Tamboer als er niemand meer iets aardigs op de planken weet te brengen.

Gelukkig is er toch nog iets wat op het culturele vlak zomaar de dans van de bezuinigingen mag ontspringen: het carillon! heel fijn natuurlijk. Dat is dus cultuur met een hele kleine c.

Rekeningen uit de woestijn

 

Het leven is vol keuzes.

Dat geldt voor u en mij, dat geldt ook voor de gemeente Hoogeveen.

De gemeente Hoogeveen wil in tijden van crisis groots en meeslepend leven en dat mag natuurlijk.

Dat er aan groots en meeslepend leven een behoorlijk prijskaartje zit, wordt er niet bij verteld maar het is een feit.

Er worden in Hoogeveen continu beslissingen gemaakt op basis van vage aannames die niet of nauwelijks maar altijd vol, op niks gebaseerd, optimisme worden genomen.

Met het grootste gemak worden leningen aangegaan voor projecten waarvoor onze kinderen nog jarenlang zullen moeten bloeden. Er wordt dus niet eerst gekeken of er ergens geld voor is, nee, er wordt geld geleend en dan zien we later wel weer. De rekening doorschuiven naar de komende generatie noemen we dat en het gebeurt in Hoogeveen met de regelmaat van de klok.

Grote infrastructurele projecten worden op stapel gezet terwijl het reguliere onderhoud aan de wegen meer en meer achterstand op loopt. Het is wachten op de eerste ongelukken. Als het kalf verdronken is, heeft Hoogeveen zelfs geen geld om de put te dempen maar wel een Vliegveldweg.

De parkeergarage is ook al een project waar vermoedelijk de opbrengsten veel hoger worden ingeschat dan ze ooit zullen worden. De gemeente bepaalt, de burger betaalt.

Over de biomassacentrale a la Hoogeveen wil Margien het niet eens meer hebben. Dat we hiermee afstevenen op een zoveelste debacle is wel duidelijk en dat de informatie omtrent deze zaak ronduit ondoorzichtig is geweest is nog veel meer duidelijk. Alles voltrekt zich, voor de burger, in absolute schimmigheid.

En wie is er ooit op het idee gekomen om een Topsporthal in Hoogeveen neer te zetten?

Voor die twee topsporters die we hebben mag er grof betaald worden.

Niet alleen door de Hoogeveense burger maar ook bijvoorbeeld door de leerlingen van RSG Wolfsbos.

In plaats van te kunnen sporten in hun eigen sporthal, wordt die nu gesloten en mogen de pubers in grote groepen tegelijk de Mr. Cramerweg oversteken om daar misschien nog een gymles van 20 minuten te kunnen hebben.

Sporten is alleen belangrijk voor kinderen van het Roelof van Echten maar de Wolfsbossers kunnen best met wat minder toe.

Heeft u trouwens wel eens een grote groep pubers over de weg zien fietsen? Je houdt je hart vast. Maar goed, zorgplicht voor de kids die moeten oversteken, zit er niet in bij de PvdA, het CDA en de VVD. Nee, topsport, dat is goed, topsport moet! Voor wie?

En wie betaalt?

En hoe lang zal er nog betaald mogen worden?

Dat de huidige jongeren het een stuk zwaarder zullen krijgen dan de dertigers en veertigers van nu, is wel duidelijk.

En het is volstrekt onverantwoord de rekening van allerhande projecten, waar niemand op zit te wachten, maar door te schuiven naar de jongeren van nu en de volgende generatie.

Triest dat er geen kritische jongeren in de gemeenteraad te vinden zijn.

Zij betalen het gelag voor het wanbeleid van de afgelopen jaren.

Het is terecht dat de kleine partijen als Transparant Hoogeveen, GroenLinks en SP hier constant aandacht voor vragen.

Helaas lijken ze roependen in de Hoogeveense woestijn.