Mijn naam is Juliette en ik schaam mij nergens meer voor.
Iedereen kan de pot op.
Behalve aardige mensen, natuurlijk. Die zijn er soms best wel.
Ik had het heus wel door dat het niet goed ging met mijn vader en zijn werk. Maar op een dag werd het pas echt goed duidelijk. Hij zat te janken aan tafel en van schrik wisten we allemaal niet meer wat we moesten doen. Ik keek naar mijn moeder maar aan haar had ik ook al niks.
Tjonge, wat kunnen volwassenen snotteren zeg!
Het leek alsof de wereld zou vergaan.
Maar dat deed ie mooi niet.
Voor mij was het natuurlijk helemaal kut.
Ik kon opeens mooi niet meer lekker gaan shoppen met mijn vriendinnen. Zelfs de goedkope treinkaartjes van de HEMA waren mijn moeder al te duur. Nou ja zeg...
Kleren van een fijn merk zijn er ook al niet meer bij. Ik moet altijd op zoek naar koopjes op Marktplaats of zo of ebay.de. Maaarrrrrr ik scoor daar vaak fijne dingen voor weinig. Kijk, daar ben ik dan weer erg trots op. Voor bijna nop in echte merkkleding! Bijna niemand heeft door dat wij nog maar heel weinig geld hebben. Maar we doen dan ook heel erg ons best (om het te verbergen, natuurlijk).
Ik loop nu een folderwijk en ga straks als ik 15 word op zoek naar echt werk. Dat lijkt me leuk. Ik kan ook best wel wat en ik wil ook wel wat. Ik wil zo ontzettend graag weer op muziekles. Echt zooooo ontzettend graag. Maar dat zit er niet in, zegt mama. En afgezien van het feit dat ik nooit meer op echte Uggs zal lopen, vind ik dat eigenlijk nog wel het ergste. Ik volg nu gitaarles bij Geer en Greetje op youtube maar ik heb echt liever gewoon les. Geer en Greetje zijn zoooo..... nee.
Toen we in de bijstand kwamen heb ik dat tegen niemand in de klas gezegd. Ik schaamde me dood. Ik bedoel niet dat mijn ouders opeens losers waren of zo maar ik wou gewoon dat ze waren als alle andere ouders. Gewoon een vader met een goede baan en een moeder die thuis zit of een halve baan heeft.
Dat zit er dus voorlopig niet in.
Mijn vader schijnt te oud te zijn.
Hij managed nu de Klussenbus in de stad.
Ik schaamde me eerst een ongeluk. Niemand heeft een vader in een Klussenbus. Eerst wou ik die hele bus dan ook niet zien. Die kutbus. Maar ja, als mijn vader dan naar me wuift, kan ik me moeilijk omdraaien, toch?
Mijn vriendinnen vinden het nogal stoer zoals mijn vader door de stad scheurt. Dat scheelt dan weer mooi wat. Pffff....
Tussen de middag halen we soms drinken of iets te happen in de Aldi. Tja, dat had ik natuurlijk weer he. Mijn moeder achter de kassa. Ik bedoel dus MIJN fokking moeder! Ik heb soms ook zo'n pech! Ik wou nog afrekenen in de andere rij maar die was zoooo fokking lang en Marlouse en Therese stonden al bij mijn moeder in de rij dat ik daar ook maar ging staan. Echt, het zweet droop in mijn nepUggs. Maar het viel allemaal erg mee. Therese en Marlouse hadden nog nooit een moeder gezien die ook echt werkte. Ik bedoel dus, dat je dat niet zo vaak live ziet. Alle andere ouders werken in een kantoor en dan denk je wel eens: wat doen die mensen daar toch?
En die klassenweek?
Die kan mij mooi gestolen worden. Mijn moeder heeft zich er nog druk om gemaakt maar ik vond dat ze belachelijk bezig was, zoals altijd. Ik bedoel maar: wat is er nou aan om als een stelletje randdebielen aan het handje van een leraar met een potlood en papier door Rome te moeten lopen? Juist, helemaal niks. Verslagen maken van excursies is zo'n beetje het meest achterlijke wat er bestaat. Ik ga gewoon die hele klassenweek lang fijn op school zitten. Een beetje de conciërge helpen of zo. En dan ga ik keihard leren en later een ontzettend goede baan scoren. Dan ga ik echt ooooveral naartoe zonder leraar en zonder potlood. Klaar.
Kortom: ik wil me nergens meer voor schamen. Het enige waar ik me
soms nog wel eens voor schaam zijn die mensen die zo stom doen over mijn
ouders. Ze doen hartstikke hun best maar andere mensen willen blijkbaar
alleen maar negatief over ons kankeren. Ze hebben het dan over
steuntrekkers. Wat een woord zeg. Ze hebben gewoon geen hart, die types.
Ze zoeken het maar fijn uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten